ក្នុងរយៈពេលបីថ្ងៃនៃពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំខ្មែរ បុព្វបុរសយើងបានកំណត់ថ្ងៃទី ១ ជាថ្ងៃមហាសង្រ្កាន្ត ថ្ងៃទី ២ ជាថ្ងៃវារៈវ័នបត និង ថ្ងៃទីចុងក្រោយជាថ្ងៃវារៈឡើងស័ក។ ដោយឡែកចំពោះថ្ងៃទី ៣ ចុងក្រោយ តាមប្រពៃណីពីបុរាណកាលតរៀងមក ខ្មែរនិយមប្រារព្ធពិធីស្រង់ព្រះនៅតាមទីធ្លាវត្តអារាមនានាដែលគណៈកម្មការវត្តបានរៀបចំសម្អិតសម្អាងឡើង សម្រាប់ពុទ្ធបរិស័ទទាំងឡាយចូលរួមបូជាប្រណិបតន៍។
យោងតាមឯកសារ “លំអានទំនៀមខ្មែរបុរាណ ភាគ១” ដោយលោក ញាណ ភឿន និង លោក ម៉ម ឆៃ ចងក្រង គ.ស. ២០០០ បោះពុម្ពផ្សាយ ព.ស. ២៥៤៨ គ.ស. ២០០៤ ត្រង់ទំព័រទី ១៤៣-១៤៤ ពាក់ព័ន្ធនឹងជំនឿពិធីស្រង់ព្រះនេះ មហាសំភារសូត្រដែលមានក្នុងគម្ពីរសុត្តជាតកជាមគធភាសា (ភាសាបាលី) បានតំណាល ថា ថ្ងៃសង្រ្កាន្តថ្មីជិតមកដល់ព្រះបាទ “បសេនទិកោសល” បានរៀបចំជាបារាំយ៉ាងស្អាតនៅឆ្នេរស្ទឹងមួយ ហើយក៏និមន្តព្រះពុទ្ធ និង ព្រះសង្ឃស្រង់ទឹក រួចសមាទានសីល ប្រគេនភត្តាហារចំពោះព្រះពុទ្ធ ព្រមទាំងព្រះភិក្ខុសង្ឃនៅទីនោះ។ គម្ពីរនេះដដែលក៏បានបញ្ជាក់ដែរថា អ្នកដែលបានស្រង់ទឹកព្រះសង្ឃ មាតាបិតា គ្រូឧបជ្ឈាយ៍មានអានិសង្សណាស់ អនាគតជាតិ និង បានទៅកើតក្នុងទេវលោកបានសេចក្តីសុខគ្រប់បែបយ៉ាង។
សៀវភៅដដែលនេះបានបង្ហាញសម្មតិកម្មមួយទៀតថា នៅក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ពេលចូលឆ្នាំម្តងៗ គេតែងតែធ្វើពិធីមួយដោយនិមន្តព្រះពុទ្ធរូបដ៏មានមហិទ្ធរិទ្ធចំនួន ២៥ អង្គ ដែលជាចំនួនតំណាងអាណាខេត្តទាំងឡាយក្នុងព្រះរាជាណាចក្រ មកធ្វើពិធីស្រង់ទឹកនៅប្រាសាទជ័យស្រី (ប្រាសាទព្រះខ័ន) រួចដង្ហែព្រះពុទ្ធរូបទាំងនោះជាក្បួនយ៉ាងមហោឡារិក មុននឹងយកទៅតម្កល់កន្លែងដើមវិញ។
ដោយមានជំនឿរបស់ដូនតាយើងខាងលើនេះហើយ បានជាមានទម្លាប់ជាប្រពៃណីរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ តែដល់ពេលចូលឆ្នាំម្តងៗ គេតែងធ្វើពិធីស្រង់ទឹកព្រះពុទ្ធរូប ព្រះសង្ឃ មាតាបិតា ជីដូនជីតា បុព្វការីជននៅតាមវត្តអារាម និង តាមភូមិស្រុក។ ពេលដែលធ្វើពិធីស្រង់ទឹក យើងធ្វើតាមវិធីមួយចំនួនដូចជា យើងគប្បីរៀបកន្លែងមានគ្រែចងជាបុស្បុក មានពាងទឹក ៤ តាមចែងគ្រែ រួចកូនចៅលុតជង្គង់សុំខមាទោសមាតាបិតា និង ជីដូនជីតានូវកំហុសឆ្គង ដែលកូនចៅបានប្រព្រឹត្តខុសកន្លងមកហើយសុំពរជ័យពីគាត់។ បន្ទាប់មក ត្រូវថ្វាយបង្គំគាត់ សុំអញ្ជើញពួកគាត់ស្រង់ទឹក (គួរធ្វើពេលថ្ងៃ ចៀសវាងចាស់ៗរងាញ័រញាក់) រួចហើយទើបផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់ថ្មី ដែលត្រៀមទុកជូនគាត់ជាការស្រេច។ រីឯពិធីស្រង់ព្រះពុទ្ធបដិមា និង ភិក្ខុសង្ឃ ត្រូវធ្វើតាមការណែនាំរបស់លោកអាចារ្យវត្តអាស្រ័យទៅតាមទម្លាប់ភូមិស្រុកនីមួយៗ៕
